Utrata dziecka przeczy naturalnemu porządkowi życia, pozostawiając rodziców w żałobie tak głębokiej, że często wydaje się nie do nazwania. Chociaż Dzień Pamięci Narodowej honoruje poległych na wojnie, istnieje szersza potrzeba uznania niszczycielskiej straty doświadczanej przez rodziców, których dzieci umierają, niezależnie od okoliczności. Nie ma jednego słowa w języku polskim, które opisałoby ten wyjątkowy i b agonizingól.
Ten brak specyficznego terminu dla pogrążonych w żałobie rodziców jest uderzający. Rodzice, którzy stracili dzieci, często dzielą się swoimi historiami, zdjęciami, pamiątkami – desperacko próbując nawiązać kontakt z innymi, którzy rozumieją głębię ich bólu. Ci rodzice są zmuszeni do nienaturalnego aktu pochowania własnych dzieci, zadania, które słusznie powinno należeć do późniejszego pokolenia. To odwrócenie naturalnego porządku jest uniwersalnym tematem żalu i straty w różnych kulturach, odzwierciedlając przekonanie, że rodzice nie powinni przeżywać swoich dzieci.
Sanskryckie słowo „wdowa”, oznaczające „pustka”, podkreśla niedoskonałość języka w uchwyceniu złożoności żalu. Chociaż uznaje ból straty, nie obejmuje specyficznego doświadczenia rodzica chowającego dziecko. Poszukiwanie bardziej odpowiedniego terminu prowadzi z powrotem do sanskrytu, języka bogatego w zniuansowane wyrażenia ludzkiego doświadczenia. Słowo „vilomah” pojawia się jako potencjalna odpowiedź. Oznacza ono „przeciwko naturalnemu porządkowi”, precyzyjnie opisując głębokie zaburzenie spowodowane śmiercią dziecka.
Ta koncepcja „vilomah” wykracza daleko poza pole bitwy. Od strzelanin w szkołach po klęski żywiołowe, wypadki i choroby, tragiczna rzeczywistość śmierci dzieci przed rodzicami utrzymuje się. Rosnąca liczba pogrążonych w żałobie rodziców podkreśla pilną potrzebę słowa, które uzna ich wspólne doświadczenie. „Vilomah” oferuje sposób na nazwanie tego żalu, na danie głosu niewyrażalnemu smutkowi po stracie dziecka.
Chociaż „vilomah” może brzmieć obco, dzieli etymologiczne korzenie ze słowem „wdowa” i oferuje podobne poczucie głębokiej straty. Tak jak „wdowa” stało się akceptowanym terminem, „vilomah” ma potencjał, aby zapewnić ukojenie i uznanie pogrążonym w żałobie rodzicom. To słowo, które można znaleźć w wiadomościach, w naszych sąsiedztwach, w cichym smutku tych, którzy doświadczyli tej niewyobrażalnej straty.
Różnica między żalem dzisiaj i jutro tkwi w sile języka. „Vilomah” nadaje nazwę głębokiemu smutkowi rodzica, który stracił dziecko, oferując wspólne zrozumienie i drogę do uzdrowienia. Uznaje tragiczną rzeczywistość, że każdego dnia, gdzieś na świecie, kolejny rodzic staje się vilomah.