Przytłaczające poczucie lęku, przeczucie nadchodzącej zagłady, świadomość, że sprawy zaszły za daleko… to uczucia coraz powszechniejsze, szczególnie gdy myślimy o przyszłości dzisiejszej młodzieży. „Młodzi ludzie są w czarnej dupie” – fraza wypowiadana szeptem, sentyment zrodzony z koktajlu lęków związanych ze zmianami klimatu, niestabilnością ekonomiczną, polaryzacją polityczną i szybko zmieniającym się krajobrazem społecznym. To stwierdzenie pełne frustracji, rezygnacji i głębokiej troski o przyszłe pokolenia. Nie chodzi tu o indywidualne porażki, ale raczej o systemową niezdolność do sprostania narastającym wyzwaniom, które grożą wykolejeniem życia młodych ludzi.
Era cyfrowa, oferując bezprecedensowy dostęp do informacji i kontaktów, uwolniła również potok negatywności, porównań i presji. Stały napór wyidealizowanej perfekcji w mediach społecznościowych promuje nierealistyczne oczekiwania i napędza kulturę lęku i niedoskonałości. Cyberprzemoc, nękanie online i wszechobecne zagrożenie cyfrową permanencją rzucają długi cień na lata formacyjne dzieci i młodzieży.
Poza sferą cyfrową, namacalny świat stawia przed nami własny zestaw zniechęcających wyzwań. Zmiana klimatu, zbliżające się zagrożenie egzystencjalne, obiecuje przyszłość naznaczoną ekstremalnymi zjawiskami pogodowymi, niedoborem zasobów i masowymi migracjami. Krajobraz gospodarczy, naznaczony rosnącymi nierównościami i niepewną pracą, oferuje niewielkie gwarancje stabilności lub dobrobytu. Dyskurs polityczny, coraz bardziej spolaryzowany i napędzany dezinformacją, podważa zaufanie do instytucji i podkopuje samą tkankę demokracji.
System edukacji, często źle przygotowany do przygotowania uczniów do złożoności XXI wieku, z trudem nadąża za szybkim rozwojem technologii i zmieniającymi się wymaganiami rynku pracy. Tradycyjne modele uczenia się, skupione na pamięciowym opanowywaniu wiedzy i standaryzowanych testach, nie rozwijają krytycznego myślenia, kreatywności i zdolności adaptacyjnych – umiejętności niezbędnych do poruszania się w niepewnej przyszłości. Ciężar zadłużenia studenckiego obciąża młodych ludzi paraliżującymi zobowiązaniami finansowymi, opóźniając ważne etapy życia i ograniczając ich możliwości.
Kryzys zdrowia psychicznego wśród młodych ludzi, zaostrzony presją i lękami współczesnego życia, osiąga alarmujące rozmiary. Wskaźniki depresji, lęku i samookaleczeń stale rosną, podkreślając desperacką potrzebę zwiększenia dostępu do usług i wsparcia w zakresie zdrowia psychicznego. Stigma otaczająca choroby psychiczne często uniemożliwia młodym ludziom szukanie pomocy, co dodatkowo pogłębia problem.
Erozja wspólnoty i więzi społecznych, produkt uboczny coraz bardziej odizolowanego i zatomizowanego stylu życia, sprawia, że młodzi ludzie czują się zagubieni i odłączeni. Rozpad tradycyjnych systemów wsparcia, w połączeniu z powstawaniem internetowych komór echa, dodatkowo pogłębia to poczucie alienacji. Brak znaczącej interakcji międzyludzkiej przyczynia się do rosnącej epidemii samotności i rozpaczy.
Fraza „młodzi ludzie są w czarnej dupie” nie jest potępieniem młodych ludzi, ale raczej oskarżeniem świata, który dla nich stworzyliśmy. To wezwanie do działania, prośba o zmianę, desperacka nadzieja, że wciąż możemy uratować przyszłość, w której warto żyć. Wyzwania są ogromne, ale stawka jest zbyt wysoka, by je ignorować. Przyszłość ludzkości zależy od naszej zdolności do sprostania tym problemom z pilnością, współczuciem i niezachwianym zaangażowaniem w tworzenie lepszego świata dla następnego pokolenia.
Chociaż uznanie ponurości sytuacji jest ważne, kluczowe jest, aby nie poddawać się rozpaczy. Nadzieję, jakkolwiek kruchą, należy pielęgnować. Odporność, kreatywność i pasja młodych ludzi dają promyk światła w ciemności. Zapewniając im narzędzia, zasoby i wsparcie, których potrzebują, aby się rozwijać, możemy pomóc im sprostać wyzwaniom i budować przyszłość, która będzie bardziej sprawiedliwa, zrównoważona i równa dla wszystkich.
